En de tranen komen weer, onhoudbaar. Ik wil ze ook helemaal niet meer tegen houden. Het voelt goed als het stroomt.
Er was wel een aanleiding, een artikel ov er een jonge trans vrouw die beschrijft hoe haar ouders haar bij elke stap ondersteund en begeleid hebben, en een herinnering op facebook, een foto van ons gezin op vakantie, zes jaar geleden.
Maar het huilen zelf is zonder verhaal. Dat deed ik vorig jaar nog, een verhaal plakken op mijn verdriet, en het daarmee koesteren. Nu zijn de verhalen er ook wel, maar ik laat ze weer los. Mijn tranen mogen er ook zijn zonder een verhaal. Het is het smelten van oude pijn, het is het ontgiften van mijn lijf, het is het loslaten van de spanning die ik al die jaren heb opgebouwd en onderhouden.
Mijn dag wordt er niet minder mooi van.