Ergens in de hersenen is een controlekamer
zo eentje met heel veel monitors.
Vroeger was de rest van de ruimte gevuld
met videorecorders,
nu gaat alles digitaal.
Geen probleem,
alle oude banden zijn er nog,
op harde schijf gezet,
of in the cloud.
Achter de knoppen zit het OEPS! centrum.
Wij zien, voelen en horen alles.
De opgetrokken wenkbrauw,
de onhoorbare zucht,
het blik-ontwijken
of juist staren.
De net te lieve woorden,
die gebruikt werden om te omzeilen.
En ja, ook de regelrechte terechtwijzingen
en het schouderophalen.
Alles wordt opgenomen en bewaard,
met een speciale sensor voor de bijbehorende schaamte.
Als er sprake is van alarm,
(en je brein op overuren
laat al snel
het brandalarm afgaan)
wordt alles afgespeeld.
Random en Repeat.
Volautomatisch.
Niet kijken en niet luisteren is geen optie,
het ís al in je hoofd.
Je kunt wel leren om
steeds iets minder
betekenis te geven
aan dit vals alarm.
Troost is een serie podcasts met transcriptie.
Het zijn de woorden die ik voor mezelf schrijf als ik ze het hardst nodig heb.
Het is mijn weg uit de dalen waarin ik me af en toe bevind.
Ik hoop dat anderen er ook iets aan hebben.