Morgen over drie weken is het zover.
Maar ik zie het even allemaal niet meer zitten. Het voelt alsof alles als een nachtkaars uitgaat. Ik ben naarstig aan het rekenen hoeveel het me gaat kosten en of ik dat wel heb. Ik ben heel erg bang dat ik bij familie aan moet kloppen voor een lening. Alweer.
Het zwarte schaap, het mislukte familielid.
Ik heb zo hard getrokken aan alles, ik voel me een blaaskaak, een ballon die leegloopt. Zoals ik me nu voel, wil ik niet eens op dat podium staan. Wie ben ik überhaupt om zoveel aandacht te vragen. Beter kan ik verdwijnen in de vergetelheid. Pleinwachten en verder niks.
Update, 14-10
Na een mooie therapie sessie (die ik bijna had afgezegd), ik ben er weer uit. Dwars er doorheen en aan de andere kant er weer uit.