Kunstmatige Intelligentie kan steeds meer, en we hebben geen idee waar dat naar toe gaat. Het zou zomaar kunnen dat AI ooit schilderijen, boeken of muziek maakt die niet meer te onderschrijven zijn van kunst gemaakt door mensen.
Maar het gaat bij kunst er niet om een wedstrijd te winnen.
Het gaat om gevoel. En voelen is iets wat AI mooist kan. Hoe dicht ze er ook bij komt. En ik kan dat weten. Ik ben een expert in heel dicht bij voelen komen, zonder echt te voelen. Het is wat ik deed omdat echt voelen te zeer deed.
En nu voel ik steeds vaker echt, en ik kan dat niet zonder huilen. In het begin was dat verwarrend omdat ik dat huilen wilde duiden. Dat moest dan wel oud verdriet zijn, of ontroering, opluchting of vermoeidheid. Maar nu besef ik dat dat duiden een AI achtige manier is om met dat gevoel om te gaan, en me weg haalt bij dat gevoel. Voelen is voelen, punt. Dat wist ik al, ik schreef er zelfs gedichten over maar nu voel ik dat ook.
En dat huilen hoeft niet geduid te worden. Het is wat mijn lijf doet als ik voel. Ik had een vriendin die snel huilde en er ook last van had dat iedereen om haar heen daar betekenis aan wilde geven, wilde troosten en zo.
Dus als ik nu huil, weet ik dat ik leef, weet ik dat het stroomt in mij, en weet ik dat het goed is, zelfs al er van alles goed is. Ik kan niet continu voelen, dat is te veel, dus mijn hersenen mogen van mij op een AI achtige manier mijn leven blijven regelen. Ik weet intussen hoe ik daar liefde in kan programmeren. En elke keer dat er iets mis gaat, of als ik moet huilen, en minstens één van beide gebeurt elke dag, weet ik dat ik leef en dat het stroomt.