Nog zo’n thema dat terug komt.
Dit blog schreef ik ruim vijf jaar geleden.
http://jacobjanvoerman.nl/social-media-is-nog-helemaal-geen-schering-en-inslag/
Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen. Ik was drie jaar lang een wandelmaatje van iemand met een verstandelijke beperking. En toen vond ik werk dat me volledig opslokte. En nu dat werk me weer heeft uitgespuugd, ben ik hier weer terug.
Ik mis een real-life gemeenschap. Mijn gemeenschap vind ik op twitter, en intussen heb ik veel mooie mensen ook echt ontmoet. Maar ze wonen zo ver weg.
Ik was vandaag in een moskee. En daar zag ik een gemeenschap. Ik kreeg heimwee naar iets dat ik nooit gekend heb.
Dát is waar ik behoefte aan heb. Betekenisvol kunnen zijn in een gemeenschap. Een plaats waar verschillende initiatieven samenkomen.
Mijn eerste stap is om te zien of ik, arbeidstherapeutisch, iets op een school kan doen. De afspraak is er al.
Ik mag gaan vertrouwen op God. Dat ik mijn pek wel vind, of beter, de plek mij.
Omdat ik eerst mag herstellen. Stoppen met jagen naar erkenning. De erkenning in mezelf vinden. Want ik weet, ik kan pas echt een bijdrage leveren als ik daarmee niet tegelijkertijd mijn erkenning koop.