Ik word morgen (zes april 2025) bevestigd als Diaken in mijn kerk.
Sinds ik op social media ben, en eindelijk iets durfde, heb ik allemaal grote plannen gehad. Om de wereld te verbeteren, maar ook om mijn plek in die wereld te verdienen. Misschien zelfs wel om eindelijk gezien te worden. Het liep allemaal op niks uit. Ik besloot te stoppen met de grote plannen om ruimte te maken voor wat op mijn bad komt. Ik wilde landen in Doorwerth, het dorp waar ik woon.
Vorig jaar lente liep ik de kerk in, en ik ontdekte dat dat een hele warme, fijne gemeenschap is. Ruimhartig en niet dogmatisch. Een plek waar mensen met zingeving bezig zijn om een manier die me aanspreekt. Ik werd lied van de kerk. Ik werd gevraagd mee te vergaderen met de kerkenraad, en toen er een Diaken nodig was, bood ik me aan om die plek te vullen.
Diaken zijn bij een kerk is iets dat helemaal nooit in me opgekomen zou zijn. Dit is écht wat op mijn pad komt. Het is mooi, want het is de actieve kant van de kerk. Niet alleen zingen praten, bidden, lezen, mediteren, maar ook daadwerkelijk iets betekenen voor de gemeenschap.
Ik was ooit wantrouwig op kerken die goede dingen deden, wamt daar zat iets achter, dacht ik. Het was alleen voor mensen die braaf geloven, of het was een truck om zieltjes te winnen, dacht ik. Er zijn vast kerken die dat nog steeds zo doen, maar de kerk waar ik me bij aansluit heeft geen agenda bij het goede doen, anders dan daadwerkelijk iets goeds willen doen.
Ik wilde altijd al het goed doen, het is waar ik mee ben opgevoed. Ik zocht het heel ver weg, en maakte het heel groots. En nu blijkt de plek waar ik dat kan doen aan de overkant van de straat te zijn.
Het wordt een mooie dienst morgen. Intussen leer ik steeds meer over de taal van de kerk. Morgen gaat het over de bijlage geest. Dat was iets abstracts voor mee. Ik had ook niks met Pinksteren. Maar nu besef ik dat het staat voor de bezieling die ik als kind al voelde. Het gaat om, los van alle dagma’s, in je hart te voelen wat dat goede is, en ook om het lef te vinden om dat goede te doen, ook al strijk je daarin tegen de haren van gezaghebbers. Het is gewoon activisme! Ik voelde me schuldig dat ik niet vaker demonstreer of snelwegen blokker. Maar er zijn anderen wegen, en deze weg heb ik niet gezocht. Deze weg kan naar me toe, en dat vind ik heel mooi.