Ik had vandaag een bijzondere ontmoeting. Iemand vroeg of ik Jacob Jan was. Toen ik vertelde dat ik in inderdaad zo heette, zij ze dat ze me kende van 30 jaar geleden.
Ik zat toen in mijn eerste baan op het arbeidsbureau, een voorloper van het UWV. Ik was verantwoordelijk voor het stuk “sociale vaardigheden” van de omscholingscursussen. Ik wilde dat helemaal anders aanpakken. Ik wilde mensen een boost geven. Ik wilde dat ze gingen ontdekken hoe geweldig ze waren, en wat echt bij ze hoorde. Te vaak had ik deelnemers gezien die hun uiterste best deden om diegene te zijn die werkgevers graag wilden zien. Dat was ook nog steeds het idee van het arbeidsbureau. Ik wilde dat omdraaien. Een baan zoeken die echt bij je bast, in plaats van je aanpassen waar op dat moment toevallig veel vraag voor is.
Ik was zelf opgeleid in een trainersrol van een grote vrijwilligersorganisatie. Ik wilde hun systeem invoeren voor het arbeidsbureau. Dat betekende een midweek lang met een groep optrekken, samen eten, samen overnachten, en dan niet in een hotel, maar op een plek waar je ook samen kookt, omdat dan het groepsproces door gaat, en je dichter tot elkaar komt. We huurden huisjes bij een Huisjespark in Weerterbergen. Dit is misschien de enige keer dat ik een werkgever zo ver kreeg om mee te gaan in mijn “wilde” ideeën.
En nu inboette ik iemand die mee is gegaan op zo’n midweek. Ze was daarvoor wekenlang naar een sollicitatietraining geweest, omdat dat verplicht was. Ze zei dat dat haar meer af brak dan dat het haar hielp. Ze vertelde dat ze geknokt had om mee te kunnen in de midweek die ik organiseerde. En ze vertelde dat ze daar eindelijk gezien werd, en dat ze snel na die week een baan vond. Ze vertelde dat ze nu nog steeds dankbaar was met wat ze daar leerde en beleefde.
Ik ben ontroerd. Ik zie mijn loopbaan als een lange reeks mislukkingen, maar af en toe heb ik dus mooie dingen voor elkaar gekregen.