Ik heb hier gisteren uren achter elkaar aan gewerkt. Ik zag ntdat het donker werd, en toen ik op de klok kee, was het opeen al 10 uur.
En vandaag verbeterde ik nog een paar dingen.
Ik houd van het slordige, dat leer ik steeds beter gebruiken.
En nu ik er naar kijk, besef ik pas hoeveel indruk dit beeld om me maakt. Wat ik er nu in zie heb ik niet allemaal van te voren bedacht. Dat is als vanzelf onstaan:
Zo ging ik bijvoorbeeld weer terug naar de originele (wat slordige) schets van Liedwij, omdat daar de ogen precies goed waren. Voor mij laten ze zien dat ze verrast is, en ook een beetje verlegen dat iemand naar haar kijkt.
Ik had twee jaar gelden bedacht dat het een Mol was, gewoon omdat ik het toen leuk vond die te tekenen. Die Mol verdween in de versie van vorig jaar. Maar ik bij zó blij dat doe weer terug is. Want ik vind het nu heel veel betekende dat degen die Liedwij voor het eerst echt ziet, uit de grond komt. Een Mol. Die weet hoe het is om weggedoken te zijn onder de grond. Iemand die weet van de diepte.
Als vanuit het niets. En dat het perspectief dat ik koos, gewoon omdat ik niet saai alles hetzelfde wil, juist voor dit moment zo mooi is, en dat contact en dat moment heel goed ondersteunt. De eerste keer dat de gezien wordt.
Dat is voor mij echt een levens thema. Ik moet echt ALTIJD huilen als ik iets zie of lees waarin mensen elkaar zien, elkaar herkennen.
(Banaal voorbeeld: Ik zag net een intevieuw met Ammie Lennox waarin ze vertelde over haar optreden met David Bowie. En hoe groot ze zelf toen ook was, dit was voor haar toch een onberijdbaar idool. Ze vertelde hoe spannend het was om hem aan te raken en beet te bakken. Ze vertelde dat David haar daarbij hiep door zijn manier van doen, dat heel geruststellend was, al tijdens de repetitie. En dan moet ik dus huilen. Sowieso is dat interview prachtig. Over hoe ze hun eerste groet hit vanuit pure depressie scheef samen met de man met wie de relatie net uit was, maar die voelde dat ze samen de muziek die ze aan het ontdekken waren te groot was om los te laten. Hoe zo ondanks hun verdriet en pijn de muziek in elkaar zagen).
