Een voorstelling, een verhaal dat verteld wordt, heeft ook leestekens.
Dat zijn de stiltes die je laat vallen, de nadruk die je legt. Het zijn de handen die je gebruikt en de blikken die je deelt.
Ik kan die leestekens pas goed plaatsen nadat ik mijn voorstelling gespeeld heb met publiek.
Ik keek mijn boekvoorstelling terug, en nu pas weet ik waar ik het anders zou doen. Dat is een proces. Ik ga deze voorstelling vaker spelen, ik ga schrijven en schrappen. Hij is modulair. Ik weet straks ook precies welke stukken in voor welk publiek wel en niet ga gebruiken. Ik heb iets moois in handen. Wat je hieronder ziet is de ruwe diamant.
En straks staan ook alle leestekens goed.
En dan is er nog de techniek. Niet zwaar ademen, geen oorbellen die tegen de microfoon botsen. Ik heb nog heel veel te leren, en ik wens mezelf de podia om dat te doen.