Blog

Dag lief mens,

Je ziet de wereld anders,
je ziet een haast onwerkelijke mooite.
En weet je wat zo jammer is?
Je bent al heel vroeg gestopt
met er over te vertellen,
omdat er geen plaats voor was.
Zo werd de mooite van de wereld
jouw moeite met de wereld.
Lieverd, het is tijd.
Help mee de sluiers te lichten.
We hoeven de wereld niet mooier te maken.
We kunnen de wereld mooier leven.
Want jouw moeite
ís de mooite
als je ermee kunt zijn.

 

Een voorstelling, een verhaal dat verteld wordt, heeft ook leestekens.

Dat zijn de stiltes die je laat vallen, de nadruk die je legt. Het zijn de handen die je gebruikt en de blikken die je deelt.

Ik kan die leestekens pas goed plaatsen nadat ik mijn voorstelling gespeeld heb met publiek.

Ik keek mijn boekvoorstelling terug, en nu pas weet ik waar ik het anders zou doen. Dat is een proces. Ik ga deze voorstelling vaker spelen, ik ga schrijven en schrappen. Hij is modulair. Ik weet straks ook precies welke stukken in voor welk publiek wel en niet ga gebruiken. Ik heb iets moois in handen. Wat je hieronder ziet is de ruwe diamant.

En straks staan ook alle leestekens goed.

En dan is er nog de techniek. Niet zwaar ademen, geen oorbellen die tegen de microfoon botsen. Ik heb nog heel veel te leren, en ik wens mezelf de podia om dat te doen.

 

 

 

Een klein stukje uit de voorstelling

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Steeds vaker leer ik te vertrouwen.

Steeds vaker denk ik: kom maar op leven, gooi het op me, ik kan het wel aan.
Dat komt omdat ik nu weet dat dat  “aan kunnen” er anders uitziet dan ik vroeger dacht.

Ik dacht vroeger dat “aan kunnen” betekende dat ik fluitend door de ellende heen zou huppelen, zoals die man in die oude Boursin reclame: “Whatever happens, happens only for the best.”

Nu betekent “aan kunnen” slechts één ding, en dat ene ding maakt alle verschil.

Dat ene ding is dat ik weet, geloof én voel: “Ik ben geen slecht mens.”

Dat kon ik vroeger niet voelen, en dat maakte alles tien keer erger. Dat maakte dat ik mezelf verloor in een maalstroom van zelfverwijt. Dat is wat ik nu niet meer doe.

Maar het maakt niet dat alles nu een feestje is.

De afgelopen week was pittig, bovenop alle spanning die mijn boekpresentatie met zich mee brengt. En het is nog niet afgelopen, want de dag ervoor heb ik met de arbeidsdeskundige van het UWV een afspraak over mijn WIA keuring waar erg veel van af hangt.

Het is deze week niet fluitend huppelen, het is hard werken.

Als die keuring goed afloopt vlieg ik, donderdag.

Als die keuring desastreus afloopt, vlieg ik ook. Maar in dat geval heb ik woensdagavond en donderdagmorgen een heftig proces voor de boeg. En misschien is dat zelfs for the best. Maar het is niet fluiten en huppelen.

Mijn therapeut wil dat ik leer om te gaan met de wereld.
ik wil dat de wereld ook leert omgaan met mij.

 

De wereld zit wél op je te wachten

(ID: tekening van poppetje, met hoofd als wereldbol, dat aan tafel zit en ongeduldig met de vingers op tafel trommelt)

Lief trans meisje. En natuurlijk ook trans jongen, en non-binair jong mens. Ik richt me nu even op jou, meisje omdat ik dat beter ken.

Je weet het van binnen al zeker of je bent er nog niet uit. En als je het wel zeker weet, weet je misschien nog niet of jouw zekerheid wel bestand is tegen alle weerstand die je krijgt. Gemene weerstand en goedbedoelde weerstand. Die eerste doet zeer en die laatste is ingewikkeld.

Je zou het willen delen, maar je weet niet hoe veilig dat is, want zodra je dat doet zijn er mensen die zich willen bemoeien met wat jij van binnen voelt. Het is allemaal nog in beweging daarbinnen. Ik gun je mensen die je steunen, zonder dat ze in jouw proces gaan roeren.

Lieverd, ik zie je, ik voel je. Geloof in jezelf. Geloof in je proces, ook al zegt dat elke dag iets anders. Je bent niemand een kant en klare uitleg verschuldigd. Je bent nu al mooi, zo mooi mens!