Ik was bij Fenna.
Het eutanaise traject is afgerond. Deze maand gaat het gebeuren.
Het wachten is nog op de testen die gedaan moeten worden voor orgaandonatie.
En we hebben daar heel praktisch over kunnen praten. Of er nog lichaam was om uit te kunnen strooien. Dat wist Fenna allemaal want daar had ze naar gevraagd.
Ik vertelde dat ik het met haar wilde hebben over mijn schuldgevoel. Alles wat ik van haar nog kan horen wilde ik horen.
Ze heeft dingen verteld waarvan ik nu graag wil dat ik dat ik, dat we, dat beter hadden gedaan. Maar Fenna zei dat dat onzin was. We deden uit liefde wat we konden. Dat kan ik best in mij hoofd bedenken maar het beteken veel voor me om dat uit haar mond te horen.
Ze vertelde me dat ik haar vaak niet gezien heb in waar ze tegenaan liep. Maar ook dat ze dankbaar was dat ik direct exporteerde dat ze niet meer verder kon. Ik had haar eerder zo serieus willen nemen. Maar het is wat het is.
In de lezing over Rouw, vertelde Manu Keirse dat schuldgevoel heel logisch is, en dat je dat mensen niet moet afnemen. Het is een mengeling van liefde en verantwoordelijkheidsgevoel.
Het waren mooie gesprekken met Fenna. Daar ben ik dankbaar voor. We hebben nog maar zo weinig tijd. Maar Fenna is heel hard bezig om de laatste tijd goed afscheid te nemen.
Ik ben zo trots op haar.
Ergens deze maand dus. . . .