Dit schreef ik op 9 april 2012 op mijn oude blog
Terug naar huis
Basis
Ontdaan van alles
Afgeschminkt
Het is nog steeds wat het is, nee
het is opnieuw wat het is
Terug kunnen komen bij ontluisterende eenvoud
Geen filmuziek
Geen dramatische belichting
Geen son et lumiere
Geen fotoshop
Geen filters
Geen softfocus
Nietsontziend daglicht
en juist daarin ligt
de genade
De test doorstaan is
weten dat er geen test bestaat
Ontspan
ik voel de spanning wegtrekken
als ik stop met reiken naar
In plaats daarvan de rijkdom
die niet beschermd hoeft
geen wallen, muren, grachten
maar een deur die altijd open staat.
Ik liet een beeld los van wie ik moest zijn. (Als je wil weten wat en hoe, volg de link hierboven en lees een paar blogs terug, tot “Anker kwijt”. Dat kan met de knoppen helemaal onderaan, onder de reacties. En lees één blog vooruit, want daar loopt het goed af.
Nog geen jaar later had ik mijn baan opgezegd, en stond ik met een zelfgeschreven theaterstuk in kleine zalen in Nederland. Er ontstaat ruimte als je loslaat.
Loslaten is ontnuchterend. En al wist ik nog niet hoe vreselijk veel ik nog los te laten had, ik wist al wel precies hoe het voelde. Steeds als ik losliet voelde het precies zoals deze woorden. Terug naar huis. Maar thuiskomen gaat in fases. Steeds opnieuw ging ik het huis weer uit. Ik nam niet eens de tijd om eens goed te verkennen wat voor huis het nu eigenlijk was. Geen man, maar een vrouw.
Steeds opnieuw zocht ik testen om te doorstaan, om iets te bewijzen.
En nu ben ik opnieuw hier aangekomen.
Ik schreef in mijn blog wel vaker dingen die zich nog in zijn totaliteit moesten aandienen.
Hier ben ik.
Op dezelfde plek in de spiraal, maar weer een aantal lagen dieper.
Thuis.
Ontnuchterd.
Sadder and wiser.
Met een vonkje hoop.
En, lieve Emma, ik weet het nu al, maar ik zal het pas snappen als ik dit zeven jaar later weer terug lees (want dat is mijn gave en mijn vloek), het is oké om straks je huis weer te verlaten en de wereld in te gaan. Het is oké om van alles te willen, om luchtkastelen na te jagen. Het gaat niet om die kastelen zelf, maar het jagen geeft je de energie die je nodig hebt. Ik hoop dat je in de volgende spiraal kunt genieten van wat je onderweg allemaal meemaakt. Ik hoop dat je deze ronde, naast je bezieling voor wat mooier kan, ook wat van het genoegen van wat al goed is met je mee neemt.
En deze keer, laat die beelden van hoe je moet zijn maar los. Ik weet dat het bijna onmogelijk is, maar probeer dan tenminste om er niet zo lang in de blijven hangen, herken ze en laat ze los.
Maar eerst. Neem je rust. Je bent thuis.