Over Fenna deel 2
Fenna was ongeveer 3 jaar.
Het mooiste moment op de dag was de kinderen naar bed brengen. De ratelen, het voorlezen, het praten over de dag, en over van alle wat er in je hoof om kan gaan.
Het tweede mooiste moment wat thuis komen van mijn werk en begroet worden door mijn kinderen.
Ik weet nog dat ik iets zei in de trant van : “Ah, daar is mijn kleine mijd!”
Fenna keek me aan, en zei heel gedecideerd:
”Nee!”
Ik schrok even. En toen zei ze:
”Ik ben Fenna!”
Ik ga haar een knuffel en zei dat ze helemaal gelijk had. Ze was haar allereigenste Fenna.
Vele jaren laten. Mei 2022.
Die dag bezocht ik met mijn kinderen een expositie van Mucha. Daarna gingen we nog even Den Haag in. En daar kreeg ik mijn herseninfarct. Ik was alleen maar even duizelig geweest, maar ik merkte al snel dat ik dingen niet meer zo snel wist.
Fenna was degene die met mij mee in de ambulance naar het ziekenhuis ging. Daar besefte ik dat ik niet op de namen van mijn kinderen kon komen.
“Ik ben Fenna” zei ze weer.
En toen schrok ik, want ik wist mijn eigen naam niet meer. In mijn hoofd dook nog wel Jacob Jan op, maar zo heette ik niet meer. Dat voelde als verraad tegen mijn transistie.
”Ik weet mijn eigen naam niet een meer!” ze ik tegen Fenna.
”Jij bent Emma” ze Fenna tegen me.
Mijn kinderen hebben me allemaal enorm gesteund in mijn transitie, terwijl het voor hen best een impact moet hebben gehad. Maar Fenna zei niet: “Je wil nu Emma genoemd worden.” Ze zij zelf niet: “Je heet nu Emma”, of “Je nieuwe naam is Emma”. Ze zei: “Je BENT Emma”, net zo gedicteerd als ze als kind zei: “Ik ben Fenna.”
De steun die Fenna kan geven is al een rots in de branding. Jojaal, eerlijk en liefdevol.