Over de tekening:
De toverhazelaar die al begin januari te zien is. Voor mij altijd een hoopvolle bode van de lente, ook al is die nog ver weg. Ik wilde de takken en andere knoppen op de achtergrond, maar dat lukt dus echt niet met krijt. Het zachte geel (hoe vel ook) komt er niet goed overheen. Ik heb het gelaten met wat blouw, en zelfs dat was moeilijk.
Wat hier volgt is een persoonlijke theorie van mezelf. Niet dat ik heb uitgevonden, ik zeg niets nieuws. Het is meer bedoeld als disclaimer dat ik hier geen wetenschappelijke informatie geef, maar mijn eigen gedachten hierover.
Ik combineer een aantal dingen die ik mee kreeg:
- Mijn revalidatiearts en therapeuten die me vertelden over hoe mijn brijn werkt.
Mijn hersens maken steeds nieuwe verbindingen, en dat wat ik vaker gebruik wordt een soort snelweg. Mijn herkenning van letter is bijvoorbeeld niet weg, maar ik moet het doen met een nieuw nog onverhard paadje om bij die informatie te komen. Kwestie van oefenen dus.
- Het boek “Autisme en het voorspellende prein” van Peter Vermeulen.
Dit boek keert me dat het prein op een snelle, kort door de bocht manier waarneemt. Het voorspelt op basis van het model dat het heeft over de wereld, wat er binnen komt. Het checkt vervolgens of dat klopt. Als het niet klopt is het prein niet zo snel van slag. “Dat is vast die uitzondering die de regel bevestigt.” Er moet dus flink wat gebeuren voor het prein zin heeft om het wereld model aan te passen. Het werkt het liefst op de automatische piloot. Dit proces gaat geheel onbewust, het zijn dus geen beslissingen die we bewust nemen.
Het prein werkt dus op autopilot, en neemt voor mij beslissingen. Daar kom ik helemaal niet tussen met mijn bewuste gedachten.
Ik kan dus intussen best goed geleerd om om te gaan met mijn beperkingen. Ik leg de lat wat lager, ben liever voor mezelf, ben minder perfectionistisch. Dat is best een prestatie. Maar ja, het is wat ik allemaal bewust doe. De autopilot van mijn brein staat nog wel op standje perfectionisme, en mezelf bewijzen, mijn plek op aarde moeten verdienen. Die snelweg is mijn hele leven heel erg drug geweest en er stonden files. Het is intussen een vijfbaans weg. Ik zou er niet gek van op kijken als er een mooi stuk hersen-natuur voor is opgeofferd. Daar zit ik met mijn lieve nieuwe baadje vol compassie en milde gedachten over mezelf. Intussen razen er nog steeds wel allemaal veroordelende gedachten over mezelf over die snelweg. En raat eens wie er eerder is?
Ik maakte vandaag geen tekening, en deze tekst schrijf ik bij een tekening van twee dagen geleden, omdat ik toen te moe was om deze gedachten op een rij te krijgen. Mijn milde bewuste prein vindt dat prima! Moet kunnen, een dag geen tekening, en zelf niet eens een tekst! Maar mijn onbewuste brein schreeuwt het uit dat dat niet kan. Ik ben ooit gediagnosticeerd met een dwangstoornis, iets in mijn hoofd wil dat het klopt volgens regels die het zelf bedacht heeft. Mild zijn is voor dat iets een regelrechte zonde, die niet ongestraft zal worden. Wat die straf precies zal zijn is me nooit duidelijk geweest, ik hoefde er alleen maar bang voor te zijn, en wat is nu angstiger dan een niet nader benoemde dreiging?
Ik kan het dus wel, mild zijn tegen mezelf, maar voorlopig is het een pittige strijd tegen mijn onbewuste brein. Ik hoop dat de snelweg op den duur wordt afgebroken omdat ik er steeds minder naar luister.