5 januari 2017
Hier begon het. Nou ja, het begon eerder, maar deze dag is een keerpunt, en ik schreef er niet over in mijn boek. Nou ja, ik schreef erover, ik schreef over de nacht dat ik googelde op trans zijn en dat ik de hele nacht huilde, maar ik schreef niet over de aanloop.
Op 5 januari gingen we met het hele gezin naar Ouwehands dierenpark, we hadden daar ooit een abonnement op gehad en het was dus een vertrouwd weerzien. Mooi weer, alle kinderen om ons heen, een heerlijke dag. Als ik de foto’s zie, kan ik hem voelen, die dag.
Want naast het genieten speelde er iets op de achtergrond in mijn hoofd. Als we thuis zouden komen zou er een pakje klaarliggen. Een heel bijzonder pakje.
Ik schreef in mijn boek al hoe leuk ik mijn manenborstjes vond, en dat ik stiekem een body droeg omdat dat zo lekker voelde.
Ik schreef op 3 januari een blog waar ik die borstjes liet zien. Ik vertelde dat ik me er niet voor schaamde. Ik vertelde niet dat ik er juist trots op was. Ik vertelde verder dat ik geen typische man wilde zijn en ik schreef erbij dat ik niet trans was. Heus niet. Ik zat nog hevig in de ontkenning.
Maar ondanks die ontkenning was ik intussen stiekem een stap verder gegaan, dan die body. Ik had online de anticonceptiepil besteld. Ik wilde grotere borsten. Ik had al een keer gegoogeld op mannenborsten. Gynaecomastia, heet dat. Het bestond, als man borsten hebben, dus ik kon dat als man ook hebben. Ik wilde ze niet verstoppen, ik wilde ze laten zien. Met een hele gekke twist in mijn hoofd: ik hoefde niks uit te leggen, want ze waren er gewoon. Mijn omgeving moest het wel accepteren want ik kon er ook niks aan doen. Deze gekke gedachtekronkel laat zien hoe vreselijk bang ik was voor oordelen van anderen. Het MOEST iets zijn waar ik zelf niks aan kon doen. Van alles waarin ik op een negatieve manier opviel, had ik het gevoel dat het mijn eigen schuld was, daar kon niet nog iets bij.
Dat woord trans kon nog niet in mijn hoofd. Want dat zou WEL lijken op een keus die ik maakte. Dat is het giftige narratief dat altijd aanwezig is geweest en dat nu weer lustig opgerakeld wordt: “Trans zijn is een keuze!” Het is een zeer schadelijke leugen die veel trans mensen in de verdediging dwingt. Stel je even voor hoe het is om te moeten verdedigen wie je bent. Ik heb dat in mijn eerste jaar veelvuldig moeten doen. Toen ik die pil bestelde was ik daar nog niet aan toe. Laat ik maar gewoon een man met borsten zijn, dacht ik, dan hoef ik niks uit te leggen, en dan hoef ik heel misschien ook niet meer in een mannenrol te passen.
Ik had gegoogeld en een malafide Amerikaanse online apotheek gevonden waar je ook het benodigde recept voor de pil kon kopen. Je hoefde alleen maar een verklaring in te vullen en de arts te vrijwaren van alle consequenties als die verklaring niet klopte. Gewoon geldklopperij voor hen die om wat voor redenen ook iets geheim wilden houden.
Pas op de terugweg naar huis werd ik ongeduldig. Dat geduld werd nog extra op de proef gesteld doordat we eerst nog even boodschappen wilden doen, en werden aangereden door een vrouw die zonder te kijken achteruit uit een parkeerplaats reed. Gedoe!
Thuis lag mijn pakketje in de brievenbus. Mijn eigen pil, in die strips die ik al zo vaak had zien liggen in onze badkamer. Ik heb er precies één genomen. En toen besefte ik onmiddellijk hoe raar ik bezig was. Dat ik aan het vluchten was. Dat ik mezelf ontkende.
Dát was de avond die ik in mijn boek beschreef, de avond dat ik ging googelen op trans zijn. Dat woord dat ik al veel te lang buiten de deur hield. Dat was de avond dat ik álles wat ik las van trans vrouwen herkende. Dat was de avond dat ik mezelf toestond trans te zijn. Dat was de avond dat ik voor het eerst koos om niet te vluchten. Dat was de avond dat ik voor mezelf koos en de hele nacht heb liggen huilen.
Dát is de keuze die we maken, niet om trans te zijn, niet om liever het andere geslacht te zijn, het is de keuze om onszelf te zijn, om ons niet langer te verstoppen. Ik heb het afgelopen jaar door mijn therapie pas ontdekt hoe vreselijk bang ik ben geweest en hoe diep ik die angst verstopt heb. Vijf januari 2017 was de wens om mezelf te zijn, nee de nóódzaak om mezelf te zijn, eindelijk groter dan mijn angst.
De volgende dag maakte ik direct een afspraak met de huisarts voor een verwijzing naar de genderkliniek ban het VUMC. Ik nam de strips met de anticonceptiepillen mee om ze in te leveren. Dit was de start van mijn transitie.
Een lustrum, nu vijf jaar geleden.