Dat zou je wel willen he? Die stop-knop. Of een pauze-knop. Even niet dat drukke hoofd, want het houdt maar niet op.
Ook als je het niet kunt gebruiken.
Maar er is een reden dat die knop ontbreekt. Daar heeft het evolutieproces heel erg goed over nagedacht.
En je ziet het zelf ook, als je even nadenkt.
Want wat gebeurt er als je wél een stopknop hebt?
Dan laat je jouw bewuste denkprocessen bepalen wanneer het zinvol is om al die onbewuste prikkels binnen te laten.
Duh!
Dat is alsof je een kleurenblinde kleuradvies vraagt voor de inrichting van je huis.
Bovendien . . .
jij bent absoluut niet te vertrouwen met die knop!
Je gaat hem steeds vaker gebruiken. Stel je maar eens voor hoe dat voelt als je hem een tijdje uit hebt staan, en hem dan opeens weer aan zet?
Bam! Daar komt alles vrolijk weer binnen.
De neiging om hem uit te laten wordt steeds groter.
Je bent zelf het levende bewijs.
Kijk maar eens naar al die vermijdende copingstrategieën die je in stelling hebt gebracht.
Je perfectionisme
Je nog-even-doorzetten-straks-is-er-tijd-voor-mij
Je nee-,met-mij-gaat-alles-goed
Je zorgen voor de ander
Je . . . nou ja, je snapt het wel.
Blijf nou eens met je fikken van die zelf geknutselde knoppen af!
(ja dat is makkelijker gezegd dan gedaan! maar even goed)
Met een beetje selfcare heb je die knop helemaal niet nodig.
Echte selfcare vraagt echte zelf-acceptatie.
Echte zelf-acceptatie kan alleen met de knop aan.