Of ik een samenvatting kon schrijven, van alles wat ik tot nu voor haar had opgeschreven. Dat vroeg mijn psycholoog. Ze zegt dat ze het nodig heeft om mij te kunnen bespreken met haar supervisor, maar ik heb het vermoeden dat ze denkt dat als ik alles nog een keer opschrijf, en dan ingedikt, dat ik dan meer afstand kan nemen. Ik ben akkoord gegaan, vooral omdat het me uitstel geeft. We waren nog niet aan dat ene moment toegekomen. Ik wil dat ook nog niet. Ik vraag me namelijk af of ik er ooit nog afstand van kan nemen, als ik dat moment toelaat.
Ik ben Jacob, 18 jaar en zit nu al een maand op de PAAZ, omdat ze denken dat ik mezelf van kant wilde maken. Dat klopt niet. Mijn verwondingen lijken daarop te wijzen, maar ze zijn ergens anders door veroorzaakt. Dat andere is een erg ongeloofwaardig verhaal, dat snap ik ook wel. Mijn psycholoog wilde dat ik dat verhaal opschreef omdat ze denkt dat het de vorm is waarin ik kan vertellen wat er echt met me gebeurd is. Ze beschouwt het als beeldspraak, en ze gebruikt mijn verhaal om me te helpen. Als ik haar kan laten geloven dat ik zelf ook denk dat het allemaal niet echt gebeurd is, kan ik hier weg. Het probleem is alleen dat ik hier niet weg wil. Dat mezelf van het leven benemen is niet niet waar, maar ook niet helemaal uit de lucht gegrepen. Als ik zoiets zou durven zou ik dat misschien wel doen. Ik heb niet zo heel veel zin meer in mijn leven sinds die gebeurtenis. Dit verhaal vertellen is het enige dat me nog een klein beetje zin geeft. Mijn psycholoog stelde me voor het te schrijven als fictie, en dat gaf me een sprankje hoop, want heel misschien kan ik een uitgever vinden en dan kan jij dit lezen, en dan is het niet voor niets geweest.
Wat je moet weten is dat het waar is, het is niet alleen maar science fiction. Er bestaan parallelle werelden. En dat zou op zich niet eens een probleem zijn, er zijn maar weinig poorten naar die andere werelden en er zijn nog minder mensen die de poorten kunnen vinden. Het echte probleem zijn de tussenwerelden, de ruimte tussen de parallelelle werelden. Dat is een leegte die niet leeg is. Hij is gevuld met monsters en die monsters kunnen wél heel makkelijk in onze wereld dringen. Maar wat in de tussenwerelden een fysiek monster is, is in onze wereld een onzichtbare vernietigende kracht, een gif dat de harten van mensen aantast. Of dacht je dat alle haat in de wereld zomaar opeens vanzelf zo snel groeit? Nee dus, en ik weet waar het wel vandaan komt. Dat is waarom ik en mijn vrienden die monsters bevochten, in de tussenwerelden zelf, want daar zijn ze tastbaar, daar kun je ze verslaan, voordat ze met hun gif onze wereld binnendringen. Ik zal je aan mijn vrienden voorstellen, en dan vertel ik je ook wat we intussen ontdekt hebben. Maar eerst die nacht waarop alles begon. Daar begon mijn schuld.