Tekeningen

 

Hier staan de potloodtekeningen

Hier staan de pastelkrijt tekeningen

Toen ik een jaar of tien was maakte ik een hele mooie tekening van een paard. Tenminste dat dacht ik. Ik keek heel goed en was stapje voor stapje bezig, totdat ik ontdekte dat de verhoudingen volkomen uit de bocht liepen. Toen stopte ik met tekenen. Mijn mindset was behoorlijk fixed.

In 2021 begon ik mijn pleinwacht kinderen te tekenen. Ik speelde vals, ik legde een stuk papier op een foto op mijn laptop en trok over. Maar ik maakte wel steeds meer eigen toevoegingen. Op mijn boekpresentatie van “Onder de Radar” kreeg ik een schetsboekje. Te dik papier om over te kunnen trekken. Mijn teken avontuur begon. Ik tekenden ruim 3 maanden elke dag een potloodtekening.

Dat stopte toen ik een schrijf marathon deed. In de zomer wilde ik weer beginnen, maar daar kwam een herseninfarct tussendoor. In november 2022 begin ik weer elke dag. Nu in kleur met pastelkrijt.

 

Ik ontdek mezelf elke dag opnieuw als tekenaar. Het gaat me niet meer om zo realistisch mogelijk. Als dat toch een keer gebeurt, zoals gisteren, is dat bijna schrikken. Wel heel gaaf, maar ook een beetje eng. Wordt een volgende wel weer zo? Want gisteren was een onverwacht cadeau. Niet het realistische trof me, maar dat het precies het gevoel weer gaf dat ik had bij mijn wandeling.

En lukt dat dan wel weer?

Dat moet ik steeds opnieuw loslaten, dat “lukken”. Elke tekening leert me, en bijna elke tekening heeft minstens één ding dat me dierbaar is. 

Dan de vraag: hoe ver durf ik af van “het lijkt”? Hoe expressionistisch durf ik te zijn?

Vandaag heb ik “over the top” wolken. Maar het is een gek ding want het landschap is juist praag en saai.

Ik wil voor mezelf opeisen dat alles mag. Ik meeste werk is het beteugelen van mijn innerlijke criticus.

Hier staan de potloodtekeningen

Hier staan de pastelkrijt tekeningen