Coaches zijn nogal van het overvloedsdenken. Volgens hen beperk je jezelf als je uit gaat van schaartse. Eindeloos zijn de cursussen waarin je iets aan je money mindset kunt doen. En ik ben het met ze eens in die zin dat jezelf klein houden niemand dient. Maar overvloed??
Lieverds, we hebben maar één wereld en die kan op. Sterker nog. Hij ís al op. Onze zoektocht moet niet uitgaan naar nog meer, maar naar een betere manier waarop we alles verdelen.
Zo heb is er een zelfde probleem met respect. Ook daarvan wordt gezegd dat het geen koek is, en dat het geven van respect niet te koste gaat van jezelf. Dat klopt. Je groeit ervan. Maar we vergeten iets belangrijks. Het kost namelijk wél iets, dat respect voor anderen.
Mensen met privileges hebben wel degelijk iets te verliezen, en als we dat over het hoofd zien, zien we ook over het hoofd waar de weerstand zit.
Wij, en ik bedoel hiermee wij mensen met privileges hebben wél iets in te leveren, namelijk onze privileges en ons gemak, dat we onverdiend genieten. Als we niet allemaal op de bank passen moeten we inschikken en misschien moeten we op de grond gaan zitten in plaats van nóg een boom omzagen om een bank van te maken.
Een samenleving is pas een samenleving als iedereen mee doet. En dat betekent dat de snellere, af en toe pas op de plaats maken op de langzamere als we samen thuis willen komen, dat de sterkere een zwaardere last dragen.
Respect is een investering, geen gratuit uitgesproken zinnen, respect toon je in je daden.
Ik merkte dat gisteren in een vergadering. Ik hoor heel erg slecht, zó slecht dat ik groepen mijd. En toch kon ik gisteren mee doen, ineen kroeg waar ook nog muziek speelde. Dat kwam omdat iedereen zich aanpaste aan mijn beperking. De voorzitter nam een heel actieve rol in, en legde het gesprek stil als mensen door elkaar heen praatten, maar ook als mensen teveel woorden gebruikten om iets te zeggen. Dat lijkt vanzelfsprekend, maar dat is het niet.
Mij als ernstig slechthorende mee laten doen in een groep betekent heel erg veel aandacht voor communicatie. Het betekent je inhouden als je even snel tussendoor een grapje wil maken. Want met die sociale lijm kun je wel een vaas plakken, maar dan ben ik de scherf die nog op de grond ligt. Slechthorenden écht volwaardig mee laten doen in een groepsgesprek vraagt een heel andere manier van communiceren, iets wat niet in een keer goed gaat, het is een frustrerend proces, een proces waar je alleen succesvol uitkomt als het je menens is, dat iedereen laten mee doen.
En dat is nog maar een heel klein voorbeeld. Ik vermoed dat iedereen met een al dan niet zichtbare beperking hier boekdelen over kan schrijven.
En dan heb ik nog niet eens iets gezegd over wit privilege. Dat is nóg eens veel omvattender. Bij mij vallen, dankzij lieve mensen op twitter, de schellen van de ogen en dan heb ik nog maar een heel klein deel gezien.
Respect gaat over investeren. Dat betekent dat we gemak in moeten leveren, en ja! daar krijgen we heel veel voor terug. Maar het proces gaat pijnlijk moeilijk zijn en het gaat ons veel energie kosten. Als we dat over het hoofd zien komen we nergens,
Over die vaas en die lijm: de sociale lijm die we nu gebruiken laat wel héél erg veel scherven op de grond liggen. Dus fuck it! als mensen die lijm willen verdedigen, We hebben ándere lijm nodig. En misschien moeten we dan accepteren dat we een tijdje met de scherven zitten. Pech gehad dus, al je er vanuit ging dat het allemaal lekker comfortabel kon, met mooie woorden. Omarm het ongemak!
En dan komt pas het mooie verhaal. Want dwars door het ongemak en aan de andere kant er weer uit ga je zien dat het geen ongemak is maar een verrijking, en dat die investering alles waard is.