Steeds als ik zag
hoe de wind de bomen boog
Dacht ik:
“Ach lieve stoere schat,
niemand die je ziet, je hebt
te weinig aandacht gehad.”
Nu komt er
een andere gedachte mee omhoog:
“Maar hé, wat klaag je nou?
Jij voelt iedereen
en iedereen voelt jou!”
It’s okay to cry a little
It’s okay to cry a lot
Happiness is always brittle
Sometimes tears are all you’ve got.
Ik heb een woord nodig,
een woord dat het gevoel beschrijft
als de natuur
He bah! Daar heb je het al!
Ik heb ook een ander woord nodig voor natuur.
Natuur is zo obligaat.
Houden van natuur
is verplichte kost.
Niemand kijkt ervan op
als je zegt dat je van natuur houdt.
Wat ik nodig heb is een woord
dat wel doet opkijken.
Anders doet het geen recht
aan wat ik voel.
Het is ook niet eens de natuur.
Ik ben niet zo van dat ielige bloempje
of het zeldzame beestje.
Ik vind onzeldzame beesten net zo lief.
Het is het landschap,
het landschap in zijn geheel.
Die geweldige ruimte
van Marsman.
Hij heeft het ook gevoeld.
De Engelsen hebben een woord.
The sublime.
Dat woord zegt niet zoveel
over het landschap zelf,
als over de indruk die het maakt.
En dat is mooi.
Maar dan mis ik nog de helft.
Want het sublieme
rept niet over het antwoord
dat mijn ziel geeft
en dat door me heen zindert:
“Ik heb je gezien!”
Stuur je wens het universum in, zeiden ze
of iets wat daarop lijkt
een aantal keren deed ik dat
uit wanhoop
met wilskracht
en zelfs een keer vol overgave
maar steeds besefte ik pas later
dat ik meer bezig was geweest met het hoe
dan met het wat
en nog later besefte ik
dat het wat
alleen maar liefde was
dus toen de vraag weer langs kwam
wat het universum voor mij kon doen
zei ik: “Kies zelf maar wat uit, als de kern maar liefde is.”
Het universum antwoordde:
“Dat is precies wat ik al die tijd al deed.”
Je hebt het vaker gehoord.
Elke keuze die je maakte
was de beste keuze
op dat moment
Je vond het mooi
Je voelde dat het klopte
Het gaf je rust
om het te weten
En je dacht
dat je die levensles geleerd had
Maar heb je hem wel gevoeld?
Heb je wel eens stil gestaan
bij al die keuzes?
Ook die ene?
Of koos je een paar krenten uit?
Natuurlijk deed je dat,
en dat was goed.
Niet alles in één keer.
Maar toen vergat je weer.
Heb je nu
nu je dit leest
de moed?
Heb je de moed om
– niet om het onder ogen te zien –
maar om het in je hart te voelen
wie je was
wat je deed
wat je liet
wat je voelde
En mag je nu ook voelen
hoe waar het is,
dat het de beste keuze was?
hoe kwetsbaar je toen was?
hoe dapper?
hoe mooi?
hoe jij?
Hoe leg ik mijn pijn uit
Als het voor jou een wereld is die je niet kent
Hoe leg ik uit dat dát juist die pijn veroorzaakt
Dat jij mijn wereld niet ziet
Dat mijn wereld er nooit mocht zijn
Dat alles werd gemeten met de maatstaven uit de jouwe
En dat volgens die maatstaven mijn verdriet niet bestaat
Je hebt er wel een woord voor
“Slachtofferschap” staat er op de deur die je in mijn neus dicht slaat
Hoe kan ik onze werelden verenigen
Als jij die van mij ontkent
Ik wil je een stukje van mijn wereld laten zien,
Maar jij ziet alleen de stukjes die jij in kunt passen in de jouwe.
Als ik aandring smijt je deuren dicht en vuilnis over je muur.
Welke muur, vraag je.
Dus bouw ik nu mijn eigen wereld
mooier dan jij je ooit kunt voorstellen
en op een dag
zie jij boven jouw muur
de toppen van mijn bomen
en de vogels zullen over de muur vliegen
en jouw hart veroveren met hun gezang
op die dag zul je op mijn deur kloppen
en ik zal je met liefde binnen laten
In het verhaal
verslaat de heldin
niet zozeer de vijand
als wel haar eigen demonen.
En ook die vijand
is maar overdrachtelijk.
Dit is de boodschap:
Helden zijn geen slachtoffer.
En met de vinger wijzen helpt niet.
En daar zitten we dan
in therapie of opstelling
onze pijn en woede
te.. ja, wat eigenlijk?
Verwerken? Een plek te geven?
In de echte wereld zijn er daders.
Nee, niet zwart/wit dat weet ik best
Maar het blijven daders
Misschien met verzachtende omstandigheden
Misschien zelfs onbedoeld
Maar die verzachtende omstandigheden
die geven ze zelf maar een plekje
en onbedoeld maakt niet ongedaan
Ik zou naast therapie of opstelling
ze graag in de ogen kijken
en daar schuldbesef in zien
of op zijn minst erkenning.
Ik weet wel dat
dat te vaak
niet gebeuren gaat
maar doe alsjeblieft niet
of dat gewoon is
door van mij een heldin
te willen maken
Mag ik ook gewoon
slachtoffer zijn?
Echte moed
zie je niet.
Echte moed
voelt niet als moed.
Echte moed
komt langs
in je diepste krochten.
Echte moed is
daar zijn
dat voelen
en dan doorademen.
Dat mijn verlangen
af kan hangen
van de dingen om me heen.
Dat ik de wereld
kan behangen
en mezelf van top tot teen.
Dat ik me buiten
op kan sluiten
en de tralies niet kan zien.
Dat ik niet zing
maar sta te fluiten
en het applaus niet eens verdien.
Dat hard proberen
alle keren
op dezelfde muren stuit.
Dat blauwe plekken
mij niet deren.
ik houd het zo al jaren uit.
Twijfel zaaien,
rondjes draaien.
Ik bijt mezelf weer in de staart.
Maar als de winden
zo hard waaien,
dan is houvast wel wat waard.
Vastgebonden zweef ik.
Losgelaten beef ik,
voel ik, leef ik.
Ik stort mezelf in vrije val,
recht omhoog vanuit het dal.
Ik pak mijn uitgestoken hand
en voel mijn voeten in het zand.
Nu ik de dingen
weer voel zingen
en mezelf van top tot teen,
weet ik weer:
ik moet soms springen
maar durf dat niet altijd meteen.
Hallo dofheid
ik ken je inmiddels goed
jij mist in mijn hoofd
en ik weet
dat ik geen zorgen
hoef te maken
hoewel zorgen maken
zo’n beetje als enige emotie
nog over is
is zorgen maken
eigenlijk wel een emotie’?
oja, dat kan ik ook
een beetje filosofisch
stuiteren met woorden
die ik niet kan voelen
doolhoven bouwen
zonder uitgang
je gaat weer weg toch straks?
ik weet nu dat ik jouw puzzels
niet meer hoef op te lossen
jij bent slechts de terugslag
van wat ik onderging
zelfs als het heerlijk was
kom je even langs
je gaat weer weg toch straks?
waarom voel je dan steeds
alsof jij alles bent
en blijvend?
Er huist een beest in mij
dat onverwacht
mijn vreugde in de diepte sleurt.
Als een krokodil zijn prooi
wentelt en wentelt
de adem beneemt.
Er klinkt de geur van bitterheid.
Ik dood het niet,
het beest.
Het is mijn draak
die slapend waakt
over mijn schatten.
Soms heeft het een kwade droom.
Met bloedende handen
aai ik dan zijn schubben.
Als het ijzer niet aan te pakken zo heet is
de schroeven nog niet vastgedraaid
de aarde schudt (of ben ik dat zelf?)
de kannen en kruiken nog leeg zijn
de race niet gelopen is
en de dikke dame nog niet eens op het podium is verschenen.
Nu
zou ik het kunnen weten
als ik geen woorden nodig had
als spanning een gevoel mocht zijn
en duiden overbodig.
Want straks
ja, kunst:
als alles eenmaal duidelijk is
de woorden gevonden zijn
de puzzel gemaakt
de wonden genezen
ja dan!
is het al voorbij.
Elke dag ontroer ik mij
vind ik dingen
vind ik dingen van mezelf
vind ik dingen van mezelf zo mooi.
Dat toestaan
durven voelen
durven weten
durven zijn.
Voelt zo krachtig
en zo klein.
En dan is er de rouw:
was ik maar eerder vrouw.