5 oktober 2019 is de start van mijn iedere dag bloggen.
Ik deed dat in 2012 (op jacobjanvoerman.nl) , en het was het begin van een bijzondere reis. Tot die tijd voelde ik mezelf mislukt. Door te delen wat er in mijn hoofd om ging ontdekte ik dat ik niet de enige was met zo’n vreemd hoofd. En het hielp om mezelf te snappen. In die zin was het ook therapie. Het heeft me zó veel gebracht. Ik maakte een theater, schreef een prentenboek, en ik durfde uit mijn werk te stappen. Het heeft me zelfs de vrienden gebracht waardoor ik uiteindelijk (5 jaar later) in transitie durfde te gaan.
Maar er was ook een valkuil. Mezelf snappen en in woorden vangen was ook een manier om te vermijden mezelf te voelen. Ik had zó veel door. Maar lang niet alles voelde ik ook. Ik ontdek nog steeds oude dingen in mijn blog, waar ik nu pas echt tegen aan loop. “Maar ik wist het!!! Zeven jaar geleden al!” denk ik dan. Maar weten is niet voelen.
Diezelfde valkuil is ook nu aanwezig. Ik mocht van mezelf niet bloggen. “Voel het maar, in plaats van er over te schrijven.” Maar ik vind nu dat ik te streng was voor mezelf. Ik maak te vaak van dat soort rigoureuze beslissingen. Ik mag milder zijn. Ik mag schrijven én voelen. En ik ga in therapie. Want een blog schrijven is wel therapeutisch, maar ik weet nu dat het geen vervanging is voor therapie.
Ik heb geen thema. Ik schrijf hier over wat me elke dag bezig houdt. Het wordt mijn dagboek. Nou ja. Er is dus wél een thema. Het wordt een verslag van mijn weg uit het dal dat ontstond toen ik al mijn vermijdingsmechanismes weg groef. Mijn oude manier van mezelf staande houden hielpen niet meer. En ik heb nog geen nieuw. Ik moet eerst leren vallen, en dan weer op leren staan. Dat proces leg ik in mijn dagelijkse blogs vast.
En er komt een boek, voor een deel gebaseerd op mijn oude blogs. Dit blog wordt dan een soort vervolg op dat boek want het heeft een open einde.