Wat ik niet kan zeggen over mijn vrouw zijn

 

Ik vertelde al in een filmpje dat er maar één aanwijzing is dat ik vrouw ben: mijn gevoel diep van binnen. Dat blijft staan. Dáár is de beslissing genomen om in transitie te gaan, een hele diepe zekerheid die ik op geen enkele manier met anderen kan delen.

Ik zou best een gesprek willen aangaan over hoe zich dat in allerlei gebieden uit. Maar al deze dingen zijn stuk voor stuk gevaarlijk om te benoemen, omdat ze los van mijn oergevoel vrouw te zijn, stuk voor stuk uit hun verband gerukt misbruikt kunnen worden. Ik zal ze hier wél benoemen en dan ook meteen aangeven waarom ik het gevaarlijk vind om er over te praten.

Mooi zijn

Daar begint het al. Want het is sexistisch om te zeggen dat vrouwen mooi moeten/willen zijn, en waarom zouden mannen niet mooi zijn?

En weer heb ik alleen maar mijn gevoel. In mijn mannenrol vond ik mezelf lelijk. Geen visualisatie die daartegen hielp. Als vrouw vind ik mezelf mooi. Als vrouw durf ik die schoonheid te accentueren. Make-up en mooie kleren vind ik heerlijk. Het voelt alsof ik mezelf vier. Complimenten vind ik heerlijk. Liefst van andere vrouwen. Bij mannen is er bijna altijd een agenda. Ik maak me niet mooi voor mannen. Ik maak me mooi voor mij.

Had ik dit als man gekund? Theoretisch ja. Ik had dan hele grote drempels moeten nemen, make-up, jurken dragen. Het had gekund. Maar, zoals ik al zei, het was voor mij onmogelijk om mijn man zijn te vieren. Ik heb het geprobeerd. Visualisaties, mannengroepen. Niks nada. En nu als vrouw: alles!

Je zou kunnen argumenteren dat ik mijn transitie als placebo heb gebruikt om mezelf eindelijk te kunnen accepteren. Maar dan ga je voorbij aan al die andere aspecten. Ik vind het ook een behoorlijk kwaadwillend argument. Het komt me iets te dicht in de buurt van conversie therapie.

 

Passen in de vrouwenrol

Weer zo’n anti-feministich aspect. Want ook ik zou graag willen dat we die rollen niet hebben. Maar ze zijn er. Ik heb een levenlang last gehad van de verwachtingen die mij als man werden opgelegd. Ik weet dat vrouwen ook last hebben van verwachtingen. En toch: ik pas beter in het verwachtingspatroon voor een vrouw dan in dat van een man. Ik kan me als vrouw ook makkelijker onttrekken aan verwachtingen. Dat kon ik als man niet.  Ik voel me sterker in wie ik ben, en kan dus losser omgaan met verwachtingen. 

Het wordt nóg gevaarlijker als ik het specifiek ga benoemen. Dan maak ik de hele nurture nature discussie los. En dat gaat dan een heel eigen leven leiden. Dus ik ga vast spijt krijgen van wat ik nu ga zeggen:

In het boek Darwin voor Dames (dat een darwinistische polemiek is in de nature-nurture discussie) lees ik:

“Jongens geven elkaar bevelen, weigeren elkaar te gehoorzamen, schelden elkaar uit, bluffen, dreigen en willen het hoogste woord voeren. Meisjes verplaatsen zich meer in het standpunt van de ander, onderbreken elkaar minder, geven elkaar vaker gelijk en trachten elkaar eerder via suggesties dan commando’s beïnlvoeden (Benson 2014)”

Ik voelde me altijd meer thuis bij meisjes en vrouwen dan bij jongens. Los van het feit dat beide communicatiestijlen voor- en nadelen hebben (te indirect kan ook schadelijk zijn).  Ik deed mee in een vrouwengroep over ondernemen en dat was zowel online als in real life een verademing!

Ik heb het me in mijn eerste half jaar transitie oprecht afgevraagd: “Kan ik niet beter man blijven en met mijn vrouwelijke waarden de toxische mannenwereld een goed voorbeeld geven?” Maar het is me in 55 jaar nooit gelukt. Ik ben genegeerd, gemansplaind en mijn goed ideeën werden altijd pas opgepikt als een ander (altijd man) ze inbracht. Ik besloot dat mijn geluk belangrijker is dan mijn activisme. En zie: ik heb me nog nooit eerder zo brutaal en direct durven uiten als nu. Pas al vrouw durf ik mijn ‘mannelijke’ kanten te tonen.

Op een zelfde manier kan ik zeggen dat ik meer in een zorgzame rol pas dan in een leidende/analytische.  Met alle gevaarlijke aspecten van boven. Want natuurlijk kunnen mannen ook zorgzaam zijn.

 

Het lijstje is eindeloos veel langer. Er is meer, heel veel meer.

Er komt bijvoorbeeld nog een heel stuk over lichamelijke dysforie bij, bijvoorbeeld dat ik zo onverklaarbaar blij ben met mijn vagina. En sex, dat ook.

Maar bij alles schuilt er het zelfde gevaar. Als ik zeg dat ik blij ben met mijn borsten kun je dat ook gebruiken om me een mannelijke sexist te noemen.

En dan is er nog het feit dat trans zijn voor elke trans vrouw anders voelt. Dus is er ook nog eens het gevaar dat mensen dat wat ik zeg van toepassing gaan verklaren op andere trans vrouwen. Dat wil ik ze niet aandoen.

En nogmaals mijn  vrouw zijn zit in geen van deze dingen op zich. Het zit in mijn diepste binnen.  De dingen die ik noem zijn op zichzelf staand geen reden voor transitie. Ze vormen met zijn allen wel de facetten van de fonkelende diamant van mijn vrouw zijn.

Dat is waarom ik met grote twijfel dit stuk plaats. 

Maar ik wil ook graag een opening. Ik wil dat genderrollen vrijer worden, en daarom is een gesprek zo nodig. En moeten we onze ervaringen delen. Ook cis vrouwen en mannen, en mensen die non-binair zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.