long time no write
veel gebeurd
Ik schrijf dit vanuit het ziekenhuis. Het is donderdag. Maandag 29 juni was mijn operatie. Ik heb een yoni.
En dat heeft meer impact dan ik ooit gedacht had.
De zwaarte is weg. Ik voel me bijna ontheemd. Mijn diepdonkere kant die me altijd vergezelde is weg.
De kant die zich altijd wel ergens ongerust over maakte.
De kant die gewoon genieten een verraad vond aan de smart die toch ook altijd aanwezig was.
De kant die het niet vertrouwde als er een keer geen dreigingen voelbaar waren.
De kant die altijd in controle wilde blijven, omdat geen controle simpelweg ondenkbaar was.
Ik moet zo vreselijk lachen om alles, vooral om mezelf. Het is ook wel grappig hoe dit stuk dat zichzelf zo vreselijk serieus nam nu gewoon buiten spel staat.
Mijn verdriet kleurt nog steeds mijn geluk, maakt de tonen dieper. Maar mijn verdriet is niet langer giftig.
Ik schrijf dit in vol vertouwen: mijn verdriet is niet langer giftig.
Mijn angsten zijn niet langer de ambtenaartjes in mijn hoofd die zichzelf zo vreselijk belangrijk vinden en graag stempeltjes op hun formulieren willen.
Ik voel lucht en vrijheid, en alles is zo licht.
Het leven zal met een beter verhaal aan moeten komen als het mij zijn zwaarte aan wil prijzen. Ik ga een lichter leven leven en er is helemaal niemand meer die me tegen houdt. Ik was dat zelf natuurlijk, maar loskomen van je eigen schaduw is niet zo eenvoudig. En nu is het gelukt. Zomaar. Dat ik dat op geen enkele manier verdacht vind bewijst genoeg.