leegte

Mag ik een vraag stellen. Geen advies, alleen of iemand het herkent (hoop ik, en juist ook weer niet want ik wens dit niemand). Ik voel al een heel leven lang een “niet voor mij”. Bij romantische films is dat niet zo heel erg. Dat sprookjesachtige geluk is voor niemand. Maar ik heb het bij alles. Er is geen arm voor mij, geen geborgenheid. Ik durfde ook nooit mijn pijn of verdriet te delen want er was altijd wel iemand die het zwaarder heeft. Ik slikte altijd, trok mezelf weer uit de put, vond moed, leerde van mezelf houden en zo kon ik weer door.

Maar het haalt me steeds weer in. Het is geen verhaal dat ik mezelf vertel. Het is een gevoel diep van binnen (ook een verhaal, maar een verhaal dat inmiddels diep in mijn lijf zit en dat ik niet zomaar even omdenk). Onverklaarbare pijn en verdriet waaraan ik nu pas die “niet voor mij” koppel.

En het is onzin. Want ik krijg enorm veel liefde. van jullie bijvoorbeeld. Ik heb een la vol kaarten van lieverds hier op twitter. Zelf een ‘donkere dagen doosje’ met lieve briefjes, en cadeautjes en een keer een bos bloemen. Maar het gevoel gaat er niet mee weg. Ik voel me schuldig daarover, want ondankbaar. Kennelijk lekt er liefde uit me, kan ik het niet vasthouden. Ik schaam me daarvoor. Want hé, ik zou toch gelukkig moeten zijn, nu, na mijn transitie? Dat ben ik ook. Maar er is ook dit gat, deze leegte.

Soms denk ik dat het te maken kan hebben met het feit dat ik mijn eerste half jaar door mijn oma werd verzorgd, (ze was streng maar lief, is me gezegd) omdat mijn moeder met zwangerschapsvergiftiging in het ziekenhuis lag. Ze kreeg later een plastic hartklep omdat haar hart toen een zware klap heeft gekregen.

Dit wordt mijn hoofdvraag bij mijn therapie. Maar die ging al twee weken niet door, en pas donderdag is ze er weer. Ik heb nu een soort van geruststelling nodig dat ik niet gek ben. Duh. Ik ben wel gek. Ik heb niet voor niets therapie. Dus ik weet ook niet eens wat ik vraag. En ik voel me een aansteller, dat ook.

(Hier zit zoveel schaamte op. Ik had zo graag een diagnose gehad, met een naam, en begrip, en groepen die hier over praten en mensen die op twitter er dingen over delen, en ‘ja dat heb ik ook’, kunnen voelen. Dit voelt als een slap verwend kind dat zielig doet.  Je bent bijna zestig! Heb je hier nu nog niet mee leren dealen? Grow up. Be a strong woman! )