Ik wil een vlammend boos verhaal schrijven. Ik dacht, ik ga eens lekker therapeutisch uithalen naar iedereen en alles. Zonder censuur. Zonder de relativerende shit dat ik zelf natuurlijk bepaal hoe ik om ga met de wereld. Want weet je, ik ga prima om met die wereld. Ik laat mensen in hun waarde, ik geef mensen ruimte, ik speel geen spelletjes, ik hou behoorlijk goed vast aan mijn eigen waarden ik verberg mijn kwetsbaarheid niet. Maar het lijkt erop dat hoe meer je jezelf bent, hoe harder alle systemen je in je gezicht slaan. Dat is een verhaal dat ik als coach nooit wilde vertellen. Want als je de schuld aan anderen geeft, geef je de macht om iets aan je leven te veranderen uit handen.
Maar het is tijd om hardop te zeggen dat die schuld ook daadwerkelijk ligt bij anderen. We hebben een wereld gecreëerd waar mensen die niet tot de norm behoren vermorzeld worden. En iedereen ons maar leren hoe we meer veerkracht kunnen krijgen. We hebben godverdomme al veerkracht! Het feit dat wij kwetsbare mensen überhaupt nog in leven zijn laat zien dat we veerkracht hebben. Het is een schande dat we kennelijk over een onmenselijk grote veerkracht moeten kunnen beschikken om het in deze wereld te redden.
Als we eens begonnen met een basisinkomen voor iedereen, zonder de vernederende dehumaniserende controle die de bijstand kent. En mét de mogelijkheid om met je talenten een beetje extra te verdienen, hoe klein ook.
Ik heb de puf niet om méér voorbeelden te geven. En natuurlijk pak ik er eentje die mij nu direct aan gaat. Ik ga volgende maand de bijstand in. Omdat ik met een semi burnout uit het onderwijs vertrok. Ik voelde me te goed om de ziektewet in te gaan. Maar ik weet intussen ook dat ik te kwetsbaar ben om weer ergens zomaar een andere baan in te duiken. Ik heb te vaak gedacht dat ik het wel aan kon. Ik heb te vaak dingen gedaan die niet echt bij me pasten, omdat ik vond dat ik niet het onderste uit de kan kon hebben. Ik zag niet dat ik daardoor kannen accepteerde die helemaal leeg waren, niks geen onderste uit de kan. Als ik iets zoek wat écht bij me past is dat geen luxe, het is overleven. Ik zou nu ruimte moeten voelen om te zoeken wat goed voor me is, maar ik voel alleen maar de bureaucratische stress van een instantie, die geen enkele boodschap heeft aan wat goed voor mij is.
Maar jullie kunnen de andere voorbeelden zelf wel vinden. Denk alleen al aan een hoeveel onmenselijke ellende een goede schuldsanering kan voorkomen. Scheelt ook weer op de wachtlijsten voor de GGZ. Ik denk dat iedereen haar/zijn/hun eigen voorbeelden kan geven. We wéten het, godverdomme! We wéten hoe het anders kan. Maar alle geprivilegieerde klootzakken die nergens buiten hokjes vallen houden de echte veranderingen die nodig zijn tegen. En het lukt ze godverdomme ook nog om de schild van alles aan anderen te geven. Ik ben gelovig, en ik vloek. Dat mag van god, heel af en toe, als je heel erg kwaad bent, en ik bén heel erg kwaad. Ik ben veel te lang niet kwaad geweest. Ik heb veel te lang gedacht dat het mijn eigen verantwoordelijkheid was om hier de mooiste wereld te bouwen. En dat is nog steeds zo. Maar ik mag ook een keer roepen dat het een godvergeten oneerlijk strijd is.
Zó!