Soms voel ik me schuldig, en een lafaard.
Vorig jaar op mijn 55e, kwam ik uit de kast als transgender. Nou ja, uit de kast. Dat doet vermoeden dat ik bewust achter hield dat ik trans was. Feit is: ik had het ook voor mezelf verborgen.
De openbaring was voor mij net zo groot als voor mijn omgeving. Achteraf zijn er signalen geweest. Maar ik was veel te goed geworden in het negeren van die signalen.
Je zou kunnen zeggen dat ik heb gewacht tot het veilig was. Ik heb de anderen de kastanjes uit het vuur laten halen en ik ben ze erg veel verschuldigd.
Maar dat heb ik dus onbewust zo gedaan. Ik denk dat het mijn overlevingsstrategie geweest is. Dus dat schuldgevoel mag ik weglaten.
Dit is een ode aan alle “stillen”.
Allen die zo verdomd goed zijn geweest in verstoppen.
We maakte het tot onze tweede natuur, wat zeg ik? Eerste!
We maakten het tot wie we waren, en we geloofden er zelf in.
We waren nooit geschikt voor de confrontatie, het gevecht. We waren aan het overleven, op de enige manier die we kenden.
Als je een beetje op mij lijkt, dan wil ik dit tegen je zeggen:
Je bent dapper!
Je was altijd al dapper.
Je hebt het overleefd en dat is een behoorlijke klus voor iemand die ‘anders’ is.
Ja, we mogen de voorvechters dankbaar zijn. Nee we hoeven ons niet schuldig te voelen.
We mogen trots zijn dat we er zijn, zoals we zijn.
Je bent schitterend, zelfs als jij je nu nog verstopt: je bent mooi zoals je bent, neem je eigen tijd. Dank dat jij er bent.
Liefs
Emma